Prof Ramjugernath deel sy insigte en visie vir leer en onderrig by die Universiteit Stellenbosch, en bepeins die vraag: Waarnatoe volgende? Hoe gebruik ons ons institusionele meganismes, soos programhersiening en -vernuwing en die AVOL-konferensie om die gehalte van studente se leerervarings te bevorder? Hoe ry ons die volgende tegnologiese golf, sonder om in diepe werksladings te verdrink of deur ’n maalstroom van pandemiese verdriet meegesleur te word? 

In die jaar waarin ons kies om met assesseringskwessies te worstel, met ’n opdoemende institusionele oudit wat wag, hoe evalueer ons onsself krities en reflekteer ons sorgsamenderwys op die pad vorentoe? Hoe beplan ’n mens te midde van wisselvallige onsekerheid en verweefde goëlery wat soos ’n vloedgolf wag om te breek? ​

Opvoedkunde staan nie bekend as ʼn vakgebied wat maklik en vinnig verander nie. Gedurende die inperking moes mense in die vakgebied onderrig- en assesseringspraktyke nie net vinnig nie, maar ook onder druk herbedink. Soos alle wesens wat spanningsvolle situasies beleef, moes opvoeders kies of hulle gaan veg of vlug, en nie een van die response dra by tot goed beplande en goed uitgevoerde onderrig nie. Assessering is heel moontlik die moeilikste aspek om te bestuur in hierdie tyd. In hierdie referaat bespreek ek sommige van die probleme wat ons ondervind met die assessering van taalverwante onderwerpe. Ek sal uit my eie perspektief oor die opleiding van taalonderwysers argumenteer dat ons tradisionele toetse waarvoor daar beperkte tyd toegelaat word en wat gesit en skryf moet word, met hul eie uitdagings gepaard gaan wat versluier word deur hul bekendheid en ons weerstand teen verandering. Die bespreking sal plaasvind in die konteks van internasionale perspektiewe op die geldigheid en betroubaarheid van aanlyn assesserings en kontroversiële praktyke soos toesighouding en ‘outomatiese’ assesserings.​

Hierdie seminaar verken die verband wat getrek kan word tussen hoe ons studente in ‘STEM’-dissiplines (wetenskap, tegnologie, ingenieurswese en wiskunde) assesseer en die aankweek van ʼn gerigtheid op die breër samelewing, waarmee bedoel word ʼn sin van onderlinge verbondenheid tussen die self en ander. Uit die perspektief van kritiese teorie behoort opvoeding ʼn verskuiwing te fasiliteer van die begrip van die individu as outonoom, na die individu as lid van ʼn groter samelewing. Ons beskryf ʼn longitudinale studie onder voorgraadse studente in chemie en chemiese ingenieurswese aan universiteite in die Verenigde Koninkryk, Suid-Afrika en die VSA. Volgens die studente se respons op assesseringstake toon slegs ʼn baie klein aantal enige gerigtheid op die samelewing. Hierdie uitslag is verrassend en ietwat ontstellend, omdat die kurrikulums van die meeste programme wat nagevors is, ʼn aantal samelewingsverwante assesseringstake insluit. Dit is dus duidelik dat meer as die doelbewuste insluiting van samelewingsverwante aktiwiteite in die kurrikulum of as assesseringstake nodig mag wees om die ideaal te verwesenlik van hoër onderwys wat op die samelewing en maatskaplike geregtigheid ingestel is.

Hierdie seminaar is ʼn klein deeltjie van ʼn groot projek getiteld Die Begrip van Kennis en Studente-agentskap, ʼn internasionale gesamentlike onderneming gelei deur prof Paul Ashwin van die Universiteit van Lancaster. Margaret Blackie sal die seminaar aanbied, maar die referaat, wat tans ewekniebeoordeling ondergaan, is deur Jan McArthur, Margaret Blackie, Nicole Pitterson en Kayleigh Rosewell geskryf.​

​​  26 November ​20​​20​​

• Twee termyne as Viserektor (Leer en Onderrig): ’n Nabetragtende terugblik en ’n kykie in die kristalbal​
  
•  Prof Arnold Schoonwinkel​
  

​
Prof Arnold Schoonwinkel is die uittredende Viserektor (Leer en Onderrig). Ná twee termyne as Dekaan van die Fakulteit Ingenieurswese, word hy in 2013 tot die Rektoraat beroep. As dosent, begelei hy Meesters- en Doktorale studente en onderrig Beheerstelsels op ’n eenwielfiets – ’n pedagogiese benadering wat nog aan eweknie-beoordeling onderwerp moet word. Saam met sy studente, soldeer hy Afrika se eerste satelliet en lanseer dit die ruimte in. Prof Schoonwinkel verwerf ’n Meestersgraad in Ingenieurswese aan die Universiteit Stellenbosch, sy PhD by Stanford en ’n MBA aan die Universiteit Kaapstad. ​​

Haar navorsingsbelangstellings sluit in die transformasie van hoër onderwys deur maatskaplike geregtigheid, dekolonialiteit, gelykwaardigheid en akademiese agentskap, of bemiddeling, in die opstel van curricula en sistemiese verandering. ​ 

Gedurende ʼn relatiewe kort tydperk is daar heelwat geskryf oor die globale pandemie wat die wêreld tot stilstand geruk het. Te midde van hierdie krisis word ons uitgedaag om die moontlikhede vir ʼn hernude “pedagogie van hoop" raak te sien, om nie “die stryd teen fatalisme gewonne te gee nie," maar om “al ons kragte in te span vir ʼn verbete stryd wat die wêreld sal herskep" (Freire, 2014).

Hierdie seminaar sal geleentheid bied om te besin oor opvattings oor akademiese agentskap en hoe die bereiking van hierdie soort bemiddeling moontlikhede om anders te dink en op te tree ontsluit, ook aan die ander kant van die COVID-19-oomblik. Agentskap is ʼn “ontluikende verskynsel" (Priestley et al. 2015) en het die vermoë om die vorm van reaksies op uitdagende situasies krities te beïnvloed (Biesta 2006). Dit is nie iets wat mense hét nie, maar iets wat hulle dóén (Priestley et al. 2015). Die COVID-19-oomblik sal ʼn impak op toekomstige agentskap hê en hou groot moontlikhede in vir vernuwing. Dis is byvoorbeeld moontlik dat ons aan die anderkant van COVID-19 uitkom met dieper deernis, medemenslikheid en wysheid. Ons universiteit kan opnuut omvorm word tot ʼn plek waar hoop en medemenslikheid gedy en waar meting nie hoogty vier nie.

Bandura herinner ons dat “om ʼn agent te wees, is om dinge intensioneel te laat gebeur deur ʼn mens se optrede". Agentskap maak dit moontlik vir “mense om ʼn rol te speel in hul selfontwikkeling, aanpassing en selfvernuwing in veranderende tye" (Bandura, 2001).

Hierdie seminaar sal akademiese agentskap uitlig as 'n verbintenis tot aksie wat individueel en gesamentlik funksioneer. Aksie in hierdie sin sou kon manifesteer as weerstand, transformasie en innovering. Weerstand teen selfgenoegsaamheid hou moontlikhede in vir ʼn beredeneerde, konstruktiewe proses van introspeksie, besinning en dialoog. Dit is nodig dat ons gunstige omstandighede skep vir verandering met betekenis nie net ten spyte van nie, maar ook as gevolg van die krisisoomblik. Hoop lê daarin om te besef dat ons nie net omstanders is nie, maar “agente van ervarings" (Bandura, 2001). Hoe kan ons ons agentskap aanwend om ons eie en ons studente se ervarings en omgewing by die Universiteit Stellenbosch aan die ander kant van COVID-19 te verryk?​

Dr Nompilo Tshuma is 'n dosent by die Sentrum vir Hoër en Volwassene Onderwys (Departement Kurrikulumstudie). Haar betrokkenheid by hierdie aanlyn kortkursus sluit haar rol as aanlyn-tutor in, asook die opleiding van ander aanlyn-tutors en 'n bydrae tot die leerontwerp.​ ​

Universiteit Stellenbosch (US) se akademiese aanbod word tans uitgebrei om meer buigsame leermodelle in te sluit wat studente buite ons fisiese kampus kan bereik. Die onlangse aanvang van hibriedeleer* en die toename in kortkursusse wat óf uitsluitlik óf gedeeltelik aanlyn aangebied word, vra 'n sterkter bewuswording van die uitdagings en geleenthede wat gepaard gaan met die virtuele klaskamer.

Die aanbieders van hierdie seminaar het sinvolle lesse geleer uit die ontwerp en implementering van verskeie rondtes van 'n aanlyn-kortkursus vir doktorale studieleiers.  Die idee van akademiese identiteit dien as 'n oorkoepellende tema vir hul nadenke oor die (verskuiwende) rolle van dosente en professionele, akademiese ondersteuningspersoneel, deur die verloop van hierdie samewerkende proses.

In hierdie seminaar sal ons fokus op die volgende aspekte:

1. Die kontekstualisering van die DIES/CREST Online Course for Doctoral Supervisors at African Universities binne die kontinuum van US se akademiese aanbod;
   
2. Ons nadenke oor aanlynfasilitering en hoe dit spreek tot akademiese identiteit;
3. 'n Bespreking van die potensiële transformerende leerervaringe van aanlynleerders, asook hul praktiese en opvoedkundige uitdagings;
4. 'n Kritiese ondersoek van 'n aantal aannames oor die verhouding tussen die dosent, leerontwerp-praktyke en digitale tegnologieë.

* Hibriedeleer verwys na 'n kombinasie van  kontakleer en volledige aanlynleer. Studente sien fasiliteerders vir blok-kontaksessies in fisiese leeromgewings, moontlik geografies versprei tussen US se bestaande kampusse. 'n Groot deel van die leerproses word egter via die Internet gefasiliteer.​​

Die doel van die konsepweergawe van die Beleid oor Gehalteversekering en -bevordering is om ’n kultuur van gehaltebevordering aan die Universiteit Stellenbosch aan te moedig. Een faset van só ’n kultuur sou kon wees om ’n ingebedde stelsel vir die gereelde hersiening en vernuwing van akademiese programme te ontwikkel. Tans koördineer die Afdeling vir Onderrig en Leerverryking (LOV) ’n institusionele Programvernuwingsprojek, befonds deur die Department van Hoër Onderwys en Opleiding (DHOO) se Universiteitskapasiteitsontwikkelingsfonds.

In hierdie seminaar:

1. Bespreek ons die vordering wat tot dusver gemaak is en besin oor die instaatstellers en struikelblokke, soos deur die tien fakulteite van die Universiteit gerapporteer;
2. Ondersoek ons die kompleksiteit van programvernuwing deur die literatuur oor formatiewe, “betekenisskepping” (Marshall, 2016; Weick, 1995) en praktykgebaseerde (Saunders, 2000) kurrikulumvernuwingsaktiwiteite vanuit ’n teoretiese oogpunt te bekyk;
3. Bied ons ’n dinamiese kurrikulumbesluitnemingswiel (Bester, 2019) aan waarmee ons toekomstige programhersiening en -vernuwingsprojekte kan kan aanpak en ontleed, en
4. Bespreek ons die weg vorentoe, met die oog op ingebedde, buigsame, fakulteit-spesifieke stelsels vir die gereelde hersiening en vernuwing van akademiese programme.

Verwysings​

• Bester, M. 2019. Programme review and renewal: A discussion document. (unpublished) 
• Marshall, S. 2016. Quality as sense-making. Quality in Higher Education, 22(3):213-227. 
• Saunders, M. 2000. Beginning and Evaluation with RUFDATA: Theorizing a Practical Approach to Evaluation Planning. Evaluation, 6(1): 7-21. 
• Weick, K.E., 1995. Sensemaking in Organizations. Thousand Oaks, CA, Sage.

​

Dr Sebolai het hierdie aanbieding begin deur die agtergrond te skets.  In die afgelope twee dekades van die post-apartheid era, was die taalbeleide van Suid-Afrikaanse universiteite 'n strydveld, en baie sulke beleide het verander.  SU is een van die voormalig Afrikaanse instellings waar die beleid geskuif het na die bevordering van multitaligheid met Afrikaans, Engels en IsiXhosa in die middelpunt, as die tale wat meestal in die Wes-Kaap gepraat word.  Hoewel parallele pogings aangewend word om die ander twee tale aan die SU te bevorder, is Engels meestal die taal van leer en onderrig hier.   Daarom gebruik SU die Engelse weergawe van die National Benchmark Test in Akademiese Geletterheid (NBT AKG) om die vlakke van akademiese-taalgereedheid van nuwe studente te toets.

​Dr Sebolai se aanbieding het gekyk na die mate van akkuraatheid waarmee hierdie toets se hoogste prestasiestandaard (naamlik bekwame taalbeheersing) daarin slaag om studente uit die drie taalgroepe (Engels, Afrikaans en isiXhosa) te klassifiseer om waarskynlik goed of sleg te vaar in hulle eerstejaar aan universiteit.  Dr Sebolai het met 'n statistiese analise van sensitiwiteit en spesifiekheid aangetoon dat die NBT AKG toets op die bekwame vlak meer effektief is met die klassifikasie van Engelse studente, as vir studente uit IsiXhosa en Afrikaanse taalagtergronde, en hulle kanse om akademies goed te vaar of nie.   Volgens Dr Sebolai is dit 'n aanduiding dat die toets se voorspellings nie regverdig was teenoor die laasgenoemde twee groepe studente se kanse om akademies goed te vaar of nie.  Hy het die bywoners van die seminaar gemaan om die NBT AKG toets met omsigtigheid te gebruik wanneer dit gaan om besluite waar baie op die spel is.  Nieteenstaande het Dr Sebolai tog bevind dat die NBT AKG toets 'n beter voorspeller van SU studente se moontlikheid is om akademies goed te vaar of nie, as hulle Graad 12 punte vir Engels.

​Kontak gerus vir Dr Sebolai by ​ksebolai@sun.ac.za​​ vir navrae.

Onlangs is vier breë tipes aktiewe leerintervensies vir voorgraadse Fisiologie klasse voorgestel: a) die stel van vrae (aan die begin of einde van lesings); b) die aanmoediging van denkpaar-deelaktiwiteite; c) die gebruik van veelvuldige analogieë; en d) bekendstelling aan probleemoplossingsaktiwiteite. Dit is egter moeilik om die effektiwiteit van sulke metodologieë te vergelyk ten einde te identifiseer watter die geskikste is om binne die klaskamer te gebruik. In die aanbieding sal geselekteerde voorbeelde van Fisiologie-klasaktiwiteite, wat aan die US ontwikkel is en daarop gerig is om kritiese denk- en probleemoplossingsvaardighede te bevorder, ondersoek word met behulp van die Outonomie (Autonomy) dimensie van die Legitimasie Kode Teorie (Legitimation Code Theory). Die assessering van aktiewe leertegnieke deur die lens van outonomie kan help om die vermeende waarde en effektiwiteit van elke onderskeie metode, ten opsigte van die bevordering van 'n probleemoplossingskultuur, binne Fisiologie voorgraadse klaskamers te bepaal.​

Die resultate van hierdie studie kan ook van nut wees in ander kontekste waar problem oplossing en kritise denkvaardighede belangrik is.​

Die doel van hierdie sessie is om te demonstreer hoe die verskeie fasette van die e-portefeulje leerproses studente se interaksies met hul ontwikkelende onderwys filosofieë ondersteun en bydra tot hul ontwikkeling as opvoedkundige vakkundiges en leiers in Gesondheidsberoepe Onderrig. Daarbenewens sal uitdagings, slaggate en studentervarings van die intervensie bespreek word.​ 

Die oorgang na hierdie tegnologie-intrinsieke omgewing het die beplanning en uitvoering van meervoudige intervensies genoodsaak om te verseker die fokus bly op studenteleer en verskuif nie na die “verleidelikheid" van die tegnologie nie. Daarbenewens was dit 'n groot uitdaging om fakulteite met meer as 20 jaar se klaskamerervaring sover te kry om die nuwe leeromgewings en interaksiemetodes te omhels.

Teoretiese modelle van sowel inligtingstelsels as innovasiedissiplines was noodsaaklik vir hierdie intervensies en die deurlopende bestuur van die programme. Deur die toepassing van die sosiotegniese perspektief (Bostrom & Heinen, 1977), tegnologieaanvaardingsmodel (Davies, 1989), inligtingstelselsukses (Delone & McLean, 1992) en innovasiediffusieteorie (Rodgers, 1976) is 'n wetenskaplike benadering tot die inbedding van die tegnologie in die onderrig- en leerproses gevolg.

Hierdie aanbieding fokus op die sleutel- teoretiese perspektiewe, die toepassing daarvan deur die USB, sowel as waardevolle lesse wat in die proses geleer is.​

Verwysings​

• Bostrom, R.P. and Heinen, J.S. 1977. MIS problems and failures: a socio-technical perspective, part II: the application of socio-technical theory. MIS quarterly, pp11-28.
• DeLone, W.H. and McLean, E.R. 1992. Information Systems Success: The Quest for the Dependent Variable. Information Systems Research, pp 60-95.
• Davis, F.D. 1989. Perceived usefulness, perceived ease of use, and user acceptance of information technology. MIS quarterly, pp 319-340.
• Rogers, E.M. 1976. New product adoption and diffusion. Journal of consumer Research, pp.290-301.​

LCT bied 'n wyse om die beginsels of spelreëls onderliggend aan verskillende kennispraktyke te konseptualiseer (Maton, 2012). Dit is in hierdie projek gebruik om die beginsels onderliggend aan die kennispraktyke in die gesprek oor die dekolonisering van wetenskapkurrikula te onthul. Die aanbieding sal begin deur te fokus op die manier waarop die gesprek in sosialemediasirkels en 'n paar wetenskaplike domeine ontwikkel het. Die bevindings van hierdie gedeelte van die studie dui daarop dat sommige van die driftige argumente in dekoloniseringgesprekke beskou kan word as “kodebotsings" volgens dít wat as legitieme kennis gesien word deur diegene wat argumenteer vir dekolonisering en die dominante praktyke op die gebied van die wetenskap.

​Die vraag word dus: kan die wetenskap gekoloniseer word, en indien wel, hoe? Ten einde hierdie vraag aan te spreek, is LCT gebruik om 'n aantal dekoloniseringvoorbeelde te ondersoek, insluitend drie scenario's vir 'n gedekoloniseerde ingenieurskurrikulum, soos voorgestel deur Winberg & Winberg (2017). Die resultate van hierdie deel van die studie help verklaar (1) die begunstigde scenario in die Winberg & Winberg studie asook (2) waarom sommige pogings tot dekolonisering nie noodwendig as sodanig ervaar word nie.​

Verwysings​

• Maton, K. (2014) Knowledge and Knowers: towards a realist sociology of education. London, Routledge.
• Maton, K. (2016) Bringing It All Back Home: The art of building knowledge from diverse sources. https://www.youtube.com/watch?v=GrdCPvrcWNk&t=836s
• Winberg, C. & Winberg, S. (2017) Using a social justice approach to decolonize an engineering curriculum, IEEE Global Engineering Education Conference (EDUCON), 25-28 April 2017, Athens, Greece, pp 248 – 254.​​​

​ ​  14 MaART 2018​

• Rethinking academic leadership in a managerialist context: the importance of the collegium, the collective, and an ethic of care​​​​​​​
  
•   Prof Magda Fourie-Malherbe​
  
• ​   P​DF​-weergawe​
  

​Die seminaar sal die veranderende internasionale en nasionale kontekste wat institusionele beleid en praktyk beïnvloed, in oënskou neem, en aanvoer dat akademiese leiers gevolglik meer oorweging sal moet skenk aan die beskerming van die integriteit van akademiese werk, die betrokkenheid van die gemeenskap en die aanneem van 'n etiek van omgee.  Van hierdie gedagtes is aanvanklik voorgestel tydens 'n Auxin aanbieding oor akademiese leierskap in 2016, en daarna verder ontwikkel, onder andere in gesprekvoering van die Akademiese Leierskap Belangegroep.  Moontlike navorsingsprojekte wat aan die einde van 2017 deur die Belangegroep geïdentifiseer is, sal ter tafel geplaas word vir oorweging en bespreking deur die seminaargangers.​

​ ​  8 November 2017​

• Hierdie seminaar het gehandel oor die navorsing deur drie genote in die nasionale program vir onderrigbevordering op universiteit (TAU) aan die Universiteit Stellenbosch.
  
• 
  ​   Prof Elmarie Costandius​
  
  Onderrig oor kritiese burgerskap en maatskaplike geregtigheid: 'n Aksienavorsingsprojek vir personeelontwikkeling
  

​Hierdie navorsingsprojek was daarop toegespits om onderrig en leer oor kritiese burgerskap en maatskaplike geregtigheid in verskillende fakulteite/departemente van die Universiteit Stellenbosch se verken. Dosente van verskeie fakulteite/departemente is by die projek betrek en maatskaplikegeregtigheidsteorieë het as lens gedien. Die gedagte was om deur gesprekvoering tussen navorsers en dosente, sowel as voortdurende kritiese besinning deur almal, 'n ruimte te skep om die vereiste transformasieproses aan die Universiteit Stellenbosch te hanteer.

Die einddoel van die projek was om insig te verkry in hoe onderrig en leer oor kritiese burgerskap en maatskaplike geregtigheid in die verskillende fakulteite/departemente verryk en verbeter kan word. 'n Aksienavorsingsmetodologie is vir die studie gebruik. 'n Meningsopname, seminaar en onderhoude is gebruik om data in te samel. Die projekbevindinge is by konferensies sowel as deur individuele en gesamentlike artikels bekend gemaak. Die TAU-projek het gelei tot die inisiatief “Dekolonisasie van die kurrikula" sowel as die artikel “#FeesMustFall and decolonising the curriculum: Stellenbosch University students' and lecturers' reactions" deur Elmarie Costandius, Ian Nell, Neeske Alexander, Margaret Blackie, Evodia Setati, Rhoda Malgas en Marianne Mckay, wat in Maart 2018 in die South African Journal of Higher Education verskyn het.​

• ​   Prof Geo Quinot​
  
  Samewerkende leer in die regte​
  

Hierdie aanbieding was gegrond op 'n ontwerpgebaseerde navorsingsprojek met die doel om onderrig-leeraktiwiteite (met inbegrip van assessering) vir samewerkende leer in 'n bepaalde module van 'n LLB-program te ontwikkel. Die doelwit was die ontwikkeling, implementering en evaluering van 'n eerste weergawe van 'n benadering om samewerkende leer in die betrokke module te fasiliteer, wat daarná as 'n raamwerk vir die ontwerp van algemener samewerkende leer in LLB- (en moontlik ook ander) programme kon dien. Die beweegrede vir die soeke na 'n samewerkende leerbenadering was die behoefte aan 'n teenvoeter vir die hoogs individualistiese benadering tot onderrig en leer wat meestal in regsopleiding gevolg word en wat dikwels wedywering eerder as samewerking tussen studente aanmoedig.

In teenstelling met die tradisionele benadering, is daar 'n toenemende behoefte aan 'n samewerkende perspektief wat meer outentieke leeromgewings bied, veral binne die raamwerk van transformasiegerigte regsopleiding. Boonop is dit nou ook 'n vereiste van die Raad op Hoër Onderwys se nuwe LLB-kwalifikasiestandaard. Samewerkende leer gaan oor méér as om studente te oorreed om in groepe te werk. Dit gaan oor die aktiewe ontwikkeling en assessering van studente se samewerkingsvaardighede. In hierdie projek is 'n onderrig-leerontwerp op grond van die literatuur oor spangebaseerde leer in werking gestel. Die ontwerp het berus op insigte uit die literatuur, sowel as op fokusgroeponderhoude met LLB-finalejaarstudente van 2015 oor hulle ervarings van samewerkende leer. Die sentrale struktuur van die proef was die permanente leerspan (PLS) – groepe van vyf lukraak gekose studente wat deur die hele semester saamgewerk het, dikwels ook in die klas. Die aanbieding bied terugvoer oor die ontwerp van die PLS-struktuur, studente se oordenking oor die leerervaring, sowel as voortdurende pogings om 'n ontwikkelingsevaluering van die proef te onderneem.​​

• ​   Prof Ian Couper​
  
  Selfgerigte leer in gesondheidsberoepsonderwys: 'n Bestekopname
  

Selfgerigte leer (SGL) word bestempel as 'n noodsaaklike instrument om lewenslange leer aan te moedig en te sorg dat gesondheidsberoepslui bewysgebaseerde gesondheidsorg van gehalte voorsien. Die doel van hierdie studie was om die omvang, rol en impak van SGL in gesondheidsberoepsonderwys te verken met behulp van 'n bestekopname van die literatuur. 'n Soektog na “selfgerigte leer" op PubMed het 1 134 artikels opgelewer, waarvan 154 by die ondersoek ingesluit is. 'n Soektog op die databasis Education Resources Information Centre (ERIC) het 'n verdere 12 artikels geïdentifiseer. Die meeste artikels het met voorgraadse opleiding verband gehou. Opsommings van hierdie 166 artikels is daarna op 'n Excel-spreiblad ingevoer.

Saamgestelde data is kwalitatief ontleed en temas geïdentifiseer. Bewyse is opgespoor wat SGL verbind met beter graduandi-bevoegdheid en doktersprestasie, die bevordering van lewenslange leer, die ontwikkeling van kritiese denke, die bemagtiging van leerders, en die verbetering van akademiese prestasie. Kurrikulumwysigings ter bevordering van SGL kan dus akademiese prestasie en bevoegdheid sowel as selfmotivering en doeltreffendheid verbeter. Of SGL dít beter as ander vorme van leer in gesondheidsberoepsonderwys regkry, en of dit lewenslange leer tot gevolg het, is onduidelik. Die rol van SGL in bepaalde kliniese omgewings en programme vereis dus verdere ondersoek.​

Tegnologie is 'n essensiële kenmerk van die moderne samelewing. Dit voorsien studente met onmiddelike toegang tot verskillende bronne van kennis. Informasie, die stapelvoedsel van onderrig, is nou vrylik beskikbaar met die druk van 'n ikoon. Voorts kan toestelle wat studente daagliks dra toegang voorsien tot universele netwerke van leer. Dit maak derhalwe nie meer sin dat slegs akademici die bewaarders en oordraers van kennis is nie. Die alledaagse gebruik van tegnologie in die samelewing het wêreldwyd druk op opvoedkundige instansies geplaas om hulle funksie as toesighouers en verspreiders van kennis te hersien en om die rol van tegnologie in die onderwys te ondersoek. Dit word veral van universiteite verwag om hoë kwaliteit leerervarings aan te bied wat belyn is met die nuwe vaardighede en uitkomste vereis in 'n digitale wêreld. Die doel van hierdie sessie is om te bespreek hoe tegnologie, konstruktiewe leerbeginsels en projekgebaseerde leerervaringe geïntegreer kan word om 'n toekomsgerigte kursus vir B Ed studente by Stellenbosch Universiteit te ontwerp.​​

​Die studie, waarop hierdie seminaar gebaseer is, gebruik Aktiwiteitsteorie as 'n analitiese raamwerk vir die ondersoek van hierdie kwessie. 'n Gevallestudie-navorsingsontwerp is gevolg, met die verband tussen studenteterugvoer en universiteitsonderrigpraktyk as analise-eenheid. Kwalitatiewe data is gegenereer deur middel van semi-gestruktureerde onderhoude met 16 doelbewustelik geselekteerde dosente. Die bevindinge dui daarop dat die navorsingsgerigte konteks, sowel as die praktyke van middelvlakbestuur in hul gebruik van studenteterugvoer vir die evaluering van onderrig, 'n belangrike rol speel in hoe dosente studenteterugvoer ervaar en daarop reageer.​​

​​Universitiet Stellenbosch se eerste MOOC kan as 'n sukses beskou word. Nie net kon die US voortreflike navorsing ten toon stel as een van FutureLearn se uitnemende vol-vennoot instellings nie, maar kon sy ook bydra tot die wêreldwye kennis-ekonomie vanuit 'n unieke Afrika perspektief. 

In hierdie L&O seminaar gaan ons reflekteer oor die reis van konseptualisering, deur ontwerp, tot aflewering van die MOOC. Die refleksie gaan gedoen word vanuit drie perspektiewe: die universiteit (institusioneel), die leerontwerpspan, en die dosent se ervaring.

Indien jy nog altyd gewonder het wat 'n MOOC is, wat dit verg om 'n volledig-aanlyn kursus te ontwikkel, of indien jy self jou eie MOOC beplan, behoort hierdie seminaar die belangrikste aspekte van hierdie ontluikende L&O modus aan te spreek. Baie van die kwessies wat bespreek gaan word sal ook waardevol wees vir enigeen wat SUNLearn gebruik, en wys die weg aan as moontlike voorloper vir die digitale Afrika Universiteit van die toekoms.​

In Suid-Afrika worstel ons nie net met die nalatenskap van Apartheid in sy vele strukturele en institusionele vorms nie, maar word ons ook geforseer om met koloniale diskoerse en die dekolonisasie van die kurrikulum in Hoër Onderwys betrokke te raak. Die doel – en een van die vernaamste uitdagings – van teologiese opleiding in 'n Afrika-konteks is om 'n hermeneutiese sleutel te vind om teologie kontekstueel te beoefen in reaksie op prosesse van geestelike onderskeiding wat sal lei tot 'n gekontekstualiseerde teologiese kurrikulum en onderrig (Pobee, 2013; Hendriks, 2014).  

Die idee van “kontekstuele onderrig en kurrikula" word ondersteun deur die resultate van empiriese navorsing wat gedoen is onder alumni wat in die Fakulteit Teologie aan die Universiteit Stellenbosch studeer het, ná etlike jare in die bediening. Die sogenaamde Westelike en Christelike paradigma het vir meer as twee eeue teologiese opleiding op die Afrika-vasteland oorheers en het gelei tot vele ongelykhede op verskillende vlakke van die samelewing. Die suidelike skuif van die hartland van die Christendom wys egter in nuwe rigtings en eis 'n herstrukturering van die dissipline en nuwe kurrikula vir teologiese onderwys en opleiding. Wanneer ons kyk na die veranderende konteks, die invloed van globalisering en die inligtingsrevolusie word 'n herbesoek van die sleutel- teologiese parameters en programme dringend. 

Die sentrale navorsingsvraag wat die seminaar wil aanspreek, is: Op watter wyses kan kritiese burgerskap en die rol van graduandi-eienskappe geïntegreer word in wat sommige geleerdes na verwys as “verantwoordelike burgerskap" en hoe kan hierdie idee behulpsaam wees in die prosesse wat gevolg word vir die kurrikulumvernuwing van die Magister Divinitatis-program?

Die seminaar sal poog om hierdie vraag te beantwoord deur:

• die vertel van sommige aspekte van die ontwikkelende intrige van die storie deur te konsentreer op die veranderende landskap van hoër onderwys en teologiese onderwys in Suid-Afrika,
• die verduideliking van die teoretiese raamwerk en fenomenologiese metodologie wat in die empiriese deel van die navorsing gebruik is,
• rekenskap te gee van die idee van verantwoordelike burgerskap in leierskapsontwikkeling, en
• 'n paar kurrikulumveranderinge in die program voor te stel.

As deel van die vereistes van die sertifikaatkursus moes die deelnemers 'n sluitsteenprojek inhandig vir assessering. Die deelnemers het as 'n groep besluit dat in plaas van om nuwe projekte vir die kursus te ontwikkel, hulle eerder 'n refleksie oor die programvernuwingsproses wat alreeds gebeur by die US gaan aanbied, 'n beter meer ideale proses gaan voorstel en die gapings tussen die bestaande proses en die geprojekteerde ideale proses identifiseer. Dit belyn ook met een van die Viserektor (Leer en Onderrig) se strategiese inisiatiewe, naamlik programvernuwing.

​Dr Antoinette van der Merwe (Senior Direkteur: Leer- en Onderrigverryking) sal die seminaar aanbied en die resultate van die sluitsteenprojek namens die Stellenbosch kohort wat die UBC sertifikaatkursus voltooi het, deel. Die ander deelnemers was: Prof Arnold Schoonwinkel, Prof Ronel du Preez, Prof Anton Basson, Prof Ingrid Rewitzky, Prof Arend Carl, Prof Ian Nell, Dr Berna Gerber, Prof Johan Louw, Mnr Gert Young and Mnr André Müller.

Waarderende Ondersoek (WO) is gebruik as die toepaslike navorsingsmetodologie vir die projek omdat dit die sleutel aandeelhouers betrek by 'n genetwerkte gemeenskap van praktyk wat gegrond is in opvoedkundige ondersoek, en dit fokus op die bestaande beste praktykvoorbeelde en kontekstuele veranderlikes om die sistematiese ontwikkeling van onderwyskundige kwessie(s) wat ondersoek word te verbeter (Cooperrider, 1986 and Cooperrider & Whitney, 2005). Coghlan, et al, (2003) bied insigte in hoe WO gebruik kan word om organisasies te verander. Die gebruik van die metodologie is hier van toepassing, omdat programvernuwing in sommige aspekte wel 'n verandering in die organisasie insluit terwyl dit fokus op die bestaande beste praktyk voorbeelde sowel as kontekstuele veranderlikes soos die persepsies van die personeellede. Dit fokus ook op sosiaal gekonstrueerde praktyk en betrek die deelnemers op 'n waarderende wyse (deur die idees van wat die beste werk te ondersoek terwyl ruimte gelaat word om 'n beter scenario voor te stel).

Fokusgroeponderhoude is in fakulteite gehou om met fakulteite in gesprek te tree. Die voorlopige resultate van die fokusgroepe is ook op die jaarlikse Akademieskap van Onderrig en Leer (AvOL) konferensie in Oktober 2015 gedeel en verdere besprekings is gehou.

Die voorlopige analise van die fokusgroeponderhoude sowel as die groepbesprekings by die AvOL konferensie sal by die seminaar aangebied word. Daar sal 'n spesifieke fokus wees op die eksterne en interne struikelblokke en instaatstellers tot programvernuwing. Daar sal op die interne vlak 'n onderskeid gemaak word tussen institusionele, fakulteit, departementele en individuele vlakke. Spesifieke aandag sal ook gegee word aan die moontlikheid van meer samewerking tussen fakulteite en steundienste om 'n holistiese programvernuwingsproses te verseker.

Die doel van die seminaar is om meer terugvoer te verkry wat die akademiese gesprek sovel as die institusionele strategie vir programvernuwing by die US sal informeer. Dit is dus baie belangrik dat verteenwoordigers van fakulteite en ondersteuningsdienste hierdie seminaar bywoon om aan te dui of die data wat tot dusver versamel is ooreenstem met hulle ervaring van programvernuwing en aandui wat gedoen moet word om te beweeg na 'n meer geïntegreerde strategie vir programvernuwing.​

Die titel van die seminaar is geneem uit ʼn studente-evaluasie van ʼn tweedejaar Sosiologie-kursus by die Universiteit Stellenbosch, waarin prof Pattman poog om deelnemende pedagogiese benaderings (tesame met massa-lesings) te ontwikkel wat daarop gemik is om studente te betrek as produseerders van kennis. Hul lewens en die wyses waarop hulle hul lewens konseptualiseer word dan sleutelbronne binne die kursus.

Een van die ironiese aspekte van hierdie kursus is dat dit juis die onderwerp wat onderrig word bevraagteken. Eerder as om ras as vanselfsprekend te aanvaar, word studente aangemoedig om krities oor ras te reflekteer en die belangrikheid en betekenisse, indien enige, wat dit vir hulself en vir andere inhou. Die konsep ras was op verskillende wyses deur verskillende studente, asook die dosent, gekonstrueer en aangespreek, bv as ʼn sensitiewe onderwerp wat moeilik is om oor te praat (soos die studente-aanhaling in die titel impliseer) en as iets wat hulle maak wie hul is, as werklik onwerklik en as ʼn materiële werklikheid, as voorspelbaar en onvoorspelbaar (bv in gevalle van rasvermenging), as absurd en pynlik, as iets wat oor generasies heen strek en ook in geslag ingebed is.

Die verskillende en kontrasterende wyses waarop studente en die dosent die term ras gekonstrueer het in verskillende kursusaktiwiteite en die besprekings daarvan vorm die basis van hierdie aanbieding. Dit word gestel dat hierdie kursus modelle vir goeie praktyk (pedagogies en navorsing) in die konteks van kontemporêre kwessies oor transformasie bied, deur vorme van kritiese selfrefleksie deur middel van wedersydse leer tussen verskillende en diverse studente aan te moedig, en deur krities om te gaan met die wye verskeidenheid en selfs kontrasterende wyses waarop verskillende en diverse studente ras konseptualiseer en ervaar.​